Όταν έπαιζε η Εθνική Κύπρου κάτι μαγικό συνέβαινε για τους απογευματινους.
Το κατά τα άλλα αυστηρο Αθηναιδειο μας σχολνούσε εγκαίρως δια να στηρίξουμε τηνομάδα του νησιού μας επί των κερκίδων.
Εβλεπες παρέες παρέες απο όλα τα σχολεία να ανηφορίζουν χαρούμενοι για το Τσίρειο.
Στον μεγάλο Αγώνα ΚΥΠΡΟΣ - ΙΤΑΛΙΑ πήγαμε όλοι να δούμε τους νικητές του μουντιαλ Τζοφ Ρόσσι.
Τελικά θαυμάσαμε την Κύπρο και τον Γιώργο Σαββίδη τον μεγάλο γκολτση της ΑΕΚ.
Ο Χριστόδουλος μου υπενθύμιζε "Πέρασαν πεντε λεπτα και δεν μας έβαλαν γκολ".
Είμασταν όλοι εκεί χαρούμενοι στην κερκίδα.
Ήταν και τα κορίτσια εκει
Όλοι με τις στολες του σχολείου
Στο ημιχρονο γελούσαμε ολόκληροι οχι μόνο τα μουστάκια μας αυτά που καταδίωκε η Υπδιευθυνσις του σχολείου.
Θριαμβευτες στην επιστροφή...
Ο Γιαννάκης πανηγύριζε περισσότερο από όλους
Όλοι χαιρετούσαν χαρούμενα.
Οι κοπελλιές του σχολείου μας γελούσαν με τα αστεία μας.
Όχι πως ευλογώ τα γένια μας. Είμασταν ωραίο σχολείο χαμογελαστό. Με τα απλά που ήταν όμορφα.
Μονό να εβαζε το γκολ και ο Σαββίδης στο τετ α τετ με τον Ντίνο Τζοφ. Ητάν η μόνη φορά που έχασε τέτοια ευκαιρία.
Αχ οι αγάπες εκείνου του καιρου. Όλο φως και χάρη.
Ακόμα και τα αυστηρα σχολεία αγαπούσαν και την Εθνική Κύπρου. Οχι μονον τα κορίτσια και τα αγόρια τους..