Για τα παιθκιά που ακόμα παρπατούν ανευ μέσου χωρίς το "να σαστεί ο δικός μας"
Ιανουάριος 2017
Επήεν στρατόν.
Το κόμμαν εκανόνισεν να πάει δόκιμος.
Εφκαιννεν μεσομέριν τζιαι εγύριζεν τις δισκοθήκες.
Ο άλλος εφουμίζετούν σε μιαν Ακαδημίαν Ποδοσφαίρου σύγκοντα της Λεμεσού πως ούτε την τελευταίαν νύχταν εν εδέχτειν να μείνει μέσα ο μάγκας. Για σκοπκιάν ούτε κουβένταν.
Ύστερα ήρταν τα κομμίσια που λάλεν τζι ο γιατρός. Τα ακριβά αυτοκινητούθκια...
Τωρα κραούν τα κκαφούθκια τζιαι παίζουν κόμα τους πολλά ωραίους. Φορούν παπούτσια θκιακόσια ευρώ το ζευκάριν Κάποτε αγορεύουν τζιολάς.
Να βοηθήσουμεν τις φτωχογειτονιές. Ηνταμπουνα καμουμέν δηλαδή; Να φτηνήσουμεν το νερόν; Όξα να τους κόψουμέν που τα ποσκούπιδα;
Επήεν στρατόν εκράτεν τα μουττάλλια.
Κοσιέξι μήνες στα φυλάκια.
Θωρούν τον που ρέσσει. Μα έμεινέν ταξιτζής τούτος ρε;
Έσιει περβολούιν στο χωρκόν του.
Ψαρεύκει κόμα.
Φορεί κόμα άρβυλά αμαν κάμνει δουλλειές μες τα χωράφκια.
Άκου τραούδιν που ακούει "Όλα είναι ένα ψέμα μια ανάσα μια ζωή..." Μα κόμα ακούει Καζαντζίδην ρε;