Το καφενείο του παππού του Βοσκού στη Δρούσια ήταν έμπλεον ζωής από νωρίς... 


Προ της ανατολής του ηλίου.  Πολύ πριν καταφθάσει το λεωφορείο που έφευγε από τα άρκα μεσάνυχτα για να φτάσει χαράματα στο Κτήμαν με όσους καθηκόντος μετέβαιναν εις την πρωτευουσαν και το διοικητικό κέντρο της επαρχίας.

Ο παππούς ο Κύριάκος ήταν αδερφός της γιαγιάς μου της Αννεζούς και επί μισόν περίπου αιώνα ο βασιλευς καφετζης εις το Καμπιν της Δρούσιας.


Από τότε που έχω μνήμες η καρδία μου φτερουγούσε όταν τον έβλεπα.  Μας αγαπούσε πολύ, το ίδιο και ο θείος ο Φάνης μακράν ο καλύτερος ταβερνιάρης της επαρχίας Πάφου.

Ψηλά εις τους τοίχους του καφενείου εδέσποζαν οι του κυπριακου μαρτυρολογίου Ιακωβος Πατάτσος Μιχαήλ Καραολής Ευαγόρας Παλληκαρίδης και οι λοιποι των Φυλακισμένων Μνημάτων.



 Τα προσφερόμενα από πρωίας μέχρί τις δέκα περίπου το βράδυ ήτο ποικίλα: Καφέδες εις όλας τας παραλλαγάς (αν αρχίσω να τους μετρώ θα προσεγγίσουμεν σίγουρα τας δώδεκα), τσάγια πολυποίκιλα (σπατζια, σακομυλλια, ρωσσικό...), η αφρόζα και το σύνθετον εις πρώτην ζήτησην, λεμονάδα, πορτοκαλλάδα, τριαντάφυλλόν χήμα, Λίζα και σοκκολάτες γκοφρέττες.  Αναψυκτικά παγωμένα σε ψυγείον με νερό να πλημμυρίζει τις μπουκκάλες εως τον λαιμόν.
 
Ο καφενές ήτο δίχωρος με καμάραν άνωθεν διαχωρίστικήν