Στις
8 Ιανουαρίου 1979 επιστρέψαμε στο Αθηναίδειό
Στην Α4 με όλα τα κοπέλλια τζιαι τις κορούδες.
Από ψηλά στου Χαράκη ερκούμαστεν ο Κόκος ο Παρασκάς με έναν ΕΣΚΑ μπλετούιν, ο Γιαννής ο Πεγειώτης με εναν ΕΣΚΑ καφετούιν, ο Άντρος ο Παππαρίδης με έναν ΚΡΙΦΤΕΡ κοτσινούιν τζιαι ο Σωτήρης ο Μεσημέρης που τη Φιλιάν του Μόρφου με έναν Ρατς Ράλλυ εγγλέζικόν στρατιωτικόν (που τα πιο δυνατά ποδήλατα που είδα στη ζωήν μου με διπλούς τροχούς).
Για να περάσεις τότε τη Λεωφόρον Μακαρίου ήθελεν μαγκιάν αντρειωσύνην τζιαι ψυχραιμίαν.
Τα αυτοκίνητα ήταν σαν το μελίσσιν το πρωινόν για το μεσημβρινόν.
Ήντα να κάμουμέν εμάθαμέν.
Εν η αληθκεια είμαστεν τζιαι λλίον ακροβάτες με δυνατά πνευμόνια.
Έγλεπέν μας τζιαι η Παναγία γιατί εν εξηγείτε αλλοιώς η επιβίωσις μας μεσ' σε κάτι σάρτο μορτάλε που έκάμναμεν μες τους δρόμους τα ποταμούθκια τζιαι μεσσε κάτι κατήφορά του ποταμού Γαρύλλη μεν αρωτάς.
Ή καλλύττερα αρώτα τα γόνατά μας...
Κατά τα άλλά το Γεννάρην του 1979 επέρνουν βασίλικά με τον διπλανόν μου το Γιάννόν πρώτον θρανίον.
Με τον Νίκον τον Ταλιάνον, τους Κυριάκους τα Υψωννιάτικά,
το Λούη τον Χατζηλοιζήν τα Καρπασίτικά, τον Ζαντήν τζιαι τον Προκόπην που έρκουνταν που τους Καταυλισμούς που το Κολόσσιν.
Πάντως επερνουσαμέν βασιλιάες
τζι ας μεν είχαμεν με κασ μεσ' την Τράπεζάν!
Που να μεν πω ρε ήταν η ατάκα μας...
(Ο Αντρέας εμασιετουν μου να την κόψω τουντην κουβένταν εις την Β τάξην...)
Εις την πρώτην εσπαζαμεν πλάκες αθώες τζιαι εθυμώνναν μας οι κορούες...
Στην Α4 με όλα τα κοπέλλια τζιαι τις κορούδες.
Από ψηλά στου Χαράκη ερκούμαστεν ο Κόκος ο Παρασκάς με έναν ΕΣΚΑ μπλετούιν, ο Γιαννής ο Πεγειώτης με εναν ΕΣΚΑ καφετούιν, ο Άντρος ο Παππαρίδης με έναν ΚΡΙΦΤΕΡ κοτσινούιν τζιαι ο Σωτήρης ο Μεσημέρης που τη Φιλιάν του Μόρφου με έναν Ρατς Ράλλυ εγγλέζικόν στρατιωτικόν (που τα πιο δυνατά ποδήλατα που είδα στη ζωήν μου με διπλούς τροχούς).
Για να περάσεις τότε τη Λεωφόρον Μακαρίου ήθελεν μαγκιάν αντρειωσύνην τζιαι ψυχραιμίαν.
Τα αυτοκίνητα ήταν σαν το μελίσσιν το πρωινόν για το μεσημβρινόν.
Ήντα να κάμουμέν εμάθαμέν.
Εν η αληθκεια είμαστεν τζιαι λλίον ακροβάτες με δυνατά πνευμόνια.
Έγλεπέν μας τζιαι η Παναγία γιατί εν εξηγείτε αλλοιώς η επιβίωσις μας μεσ' σε κάτι σάρτο μορτάλε που έκάμναμεν μες τους δρόμους τα ποταμούθκια τζιαι μεσσε κάτι κατήφορά του ποταμού Γαρύλλη μεν αρωτάς.
Ή καλλύττερα αρώτα τα γόνατά μας...
Κατά τα άλλά το Γεννάρην του 1979 επέρνουν βασίλικά με τον διπλανόν μου το Γιάννόν πρώτον θρανίον.
Με τον Νίκον τον Ταλιάνον, τους Κυριάκους τα Υψωννιάτικά,
το Λούη τον Χατζηλοιζήν τα Καρπασίτικά, τον Ζαντήν τζιαι τον Προκόπην που έρκουνταν που τους Καταυλισμούς που το Κολόσσιν.
Πάντως επερνουσαμέν βασιλιάες
τζι ας μεν είχαμεν με κασ μεσ' την Τράπεζάν!
Που να μεν πω ρε ήταν η ατάκα μας...
(Ο Αντρέας εμασιετουν μου να την κόψω τουντην κουβένταν εις την Β τάξην...)
Εις την πρώτην εσπαζαμεν πλάκες αθώες τζιαι εθυμώνναν μας οι κορούες...