Το καλαμάριν ολόφρεσκον πρωινόν εκόπτετο μετά της δεούσης προσοχής επί συμπαγούς τεμαχίου ξύλου ανθεκτικού και μελανόχρώμου εκ της πολλαπλής χρήσεως υπό του καλοτάτου ιδιοκτήτου και διευθυντού της ταβέρνας των εν γένει λαϊκών ανθρώπων της πόλεως και των αναζητούντων παραδοσιακήν θαλπωρήν ολιγοστήν εις τον βεβαρυμένον σύγχρονον βίον.
Ακολουθούσε η αλεύρωσις μετα προσοχής επί λαδόκολλας όπως εις την του Καχριμάνη μεγίστην ταβάρναν των Αθηνών.
Εν τέλει το τηγάνιν ητοίμαζεν το συνοδευτικόν του ζύθου δια τον οικοδόμον οδίτην του πεφορτισμένου μονήρους βίου.