Πόξω που τον λίαν αγαπητον φούρνον της γειτονιάς Κυριακήν των Βαΐων να θωρείς κάτι γίγαντες να πκιάννουν τες λαμαρίνες να τες πάρουν έσσω ή στη μάναν τους ή στη θκειαν τους την αγαπημένη.
Μα τζιαι μιτσιοι μοντέρνοι για την γιαγιάν τους.
Κατά παντού της Κύπρου η ίδια εικόνα, οι ίδιοι λόγοι.
"Να φέρεις τις λαμαρίνες που τον φούρνον Γαβρίλη μου τζιαι να ρέξεις που τη συμπεθεράν να φέρεις τα τυρκά να τα τρίψουμεν"
"Καλάν ρε φοασαι την τη θκειαν σου;"
"Σιωπήν, η θκεια μου εν χρυσάφιν! Κάμνει μου τες φλαούνες μου όπως τες θέλω με τα σταφίθκια μου, με το σισαμούιν. Τζιαι τα κουλλούρκα μου, τα ποξιμάθκια μας..."
Παντού ένας πυρετός.
Στα χωρκά πυρώνουν φούρνους, κουαλούν ξύλα οι γειτόνισσες, τρίφουν τυρκά. Αυκά πασειν, έρκουνται. Σουσάμια, προζύμια, αρκάτες καλοι για ποξυμάθκια, αλεύρια χωρκάτικα, σταφίθκια καλά, κρομμυόφυλλα για να κοτσινήσουν αυκά, λινάρκα καλά, άθθη των χωραφκιών για τα χρώματα των αυκών, για τα καλά τσουγκρίσματα...
"Να φέρεις τζιαι μιαν λαμαρίναν για κουλλούρκα τζιαι μιαν για τες χαλλουμόπιττες που σ' αρέσκουν!"
"Καλάν γιαγιά καλάν..."