Με τον Πατέρα και τη Μητέρα μου

Αύγουστός 1984

Πρώτη άδεια μετά την εκπαίδευσή στο ΚΕΠΒ στην Αθαλάσσα.

Σε λίγες μέρες θα παραλάββεννά το Φύλλο Πορείας για τη μονάδα ανεπιθυμήτων.....

Το Β4 του Στ Γυμνασίου

Ταξίδι στα ιστορικά βιβλιοπωλεία της Λεμεσού

Από το αρχείο Γ. Πεγειώτη

Στις 8 Ιανουαρίου 1979 επιστρέψαμε στο Αθηναίδειό

Στην Α4 με όλα τα κοπέλλια τζιαι τις κορούδες.

Από ψηλά στου Χαράκη ερκούμαστεν ο Κόκος ο Παρασκάς με έναν ΕΣΚΑ μπλετούιν, ο Γιαννής ο Πεγειώτης με εναν ΕΣΚΑ καφετούιν, ο Άντρος ο Παππαρίδης με έναν ΚΡΙΦΤΕΡ κοτσινούιν τζιαι ο Σωτήρης ο Μεσημέρης που τη Φιλιάν του Μόρφου με έναν Ρατς Ράλλυ εγγλέζικόν στρατιωτικόν (που τα πιο δυνατά ποδήλατα που είδα στη ζωήν μου με διπλούς τροχούς).
 
Για να περάσεις τότε τη Λεωφόρον Μακαρίου ήθελεν μαγκιάν αντρειωσύνην τζιαι ψυχραιμίαν.
Τα αυτοκίνητα ήταν σαν το μελίσσιν το πρωινόν για το μεσημβρινόν.

Ήντα να κάμουμέν εμάθαμέν.

Εν η αληθκεια είμαστεν τζιαι λλίον ακροβάτες με δυνατά πνευμόνια.

Έγλεπέν μας τζιαι η Παναγία γιατί εν εξηγείτε αλλοιώς η επιβίωσις μας μεσ' σε κάτι σάρτο μορτάλε που έκάμναμεν μες τους δρόμους τα ποταμούθκια τζιαι μεσσε κάτι κατήφορά του ποταμού Γαρύλλη μεν αρωτάς.
Ή καλλύττερα αρώτα τα γόνατά μας...

Κατά τα άλλά το Γεννάρην του 1979 επέρνουν βασίλικά με τον διπλανόν μου το Γιάννόν πρώτον θρανίον.


Με τον Νίκον τον Ταλιάνον, τους Κυριάκους τα Υψωννιάτικά,
το Λούη τον Χατζηλοιζήν τα Καρπασίτικά, τον Ζαντήν τζιαι τον Προκόπην που έρκουνταν που τους Καταυλισμούς που το Κολόσσιν.

Πάντως επερνουσαμέν βασιλιάες
τζι ας μεν είχαμεν με κασ μεσ' την Τράπεζάν!
 
Που να μεν πω ρε ήταν η ατάκα μας...

(Ο Αντρέας εμασιετουν μου να την κόψω τουντην κουβένταν εις την Β τάξην...)
 
Εις την πρώτην εσπαζαμεν πλάκες αθώες τζιαι εθυμώνναν μας οι κορούες...

Τα κοπέλια της Γ4

Σχεδόν σε εκδρομική απαρτία

 

 

Φίλοι αλήθινοί

Η φωτογραφία ομιλεί από μόνη της.

 
Αντρέας Ταλιάνος, Πανίκος Βασιλείου και Γιάννης Πεγειώτης
Εκδρομή στα Πλατάνια Γ4 το έτος 1981

Η ιστορική Στ3

Ένας λαός Ελληνικός εσταυρωμένος

Έτσι τον περιέγραψε ο Γιώργος Σεφέρης που τότες είδε το θαύμα μες τις στράτες τζιαι τα χωρκά μας

Απρίλιος 1956

Η αναζήτηση της Κύπρου στον ξένο περιοδικό Τύπο

Στρατιωτικές επιχειρήσεις στο Μηλικούρι την οροσειρά του Ολύμπου και τη Μονή Κύκκου

(Περιοδικό PICTURE POST 7 Απριλίου 1956)
 

Ο διπλανός μου ο Μίλτος και ο Στέλιος Φυρίλλας 

Η αυλή του Σχολείου μας

Η μιτσιά αυλή που επαίζαμεν με τον Αχιλλήν τον Παττίχην τζιαι τον Χατζηπετρήν μάππαν άχρι νυχτός με ούλλην την μαπποπαρέαν του Γυμνασίου.

Άλλη όψη της αυλούας της νότιας του Στ Γυμνασίου

Τα κυπαρίσσια μας

Ήταν κάτι χρόνια...

 

 

Έτος 1979 εις Κούριόν με την τάξήν των φτωχών και των προσφύγών και των εν γένει λαικών...

Αμάν τούτα τα χαμόγελά.  Πάντα δωρίζούν μου κουράγιον...

Μάσκες

Εκάμναμεν κάτι μικρομασκούες του "Ζορό" με χαρτόνι που κάσιες του Συνεργατικού τζιαι επογιατίζαμέν τες μαύρες ποικιλοτρόπως.

Καμμιάν φοράν εκάμναμέν τζιαι ξύλενα σπαθκιά.

Εξηάνναμεν τις Αποκριές τζιαι δωστου ξιφομαχίες με τα παλιοσάνιά που τα τριφαμέν, ή κάτι σαραβαλλιασμένα σκουπόξυλα που τα κάμνεν ο Αντώνης με το γυαλλόχαρτόν τζιαι ελάμπαν.

Εν τω μεταξύ μετά την εισβολήν για κάποια χρόνια εν εγίνετούν μεγάλη παρέλαση τζιαι εστράφημαν εις τα παλιά, τα αθώα τζιαι δώστου σεντόνια μες τη γειτονιάν τζιαι παλλιοπαντέλονά δημμένα με ζώνες παραθκιάνταλές τζιαι κάτι μασκούες μεσ΄την χωράφαν, δέκα στο μισούιν, ή μούχτιν, αλλά η δουλειά εγίνετούν, δίχα δυσκολίαν τζιαι με χαμηλά ποσοστά αναγνώρισης.

Οι Αποκριές μας δεν ήταν σπάταλές.
Ήταν σχεδόν άνευ κόστους.
Ήτάν όμως πλούσιες σε γέλιο τζιαι χαράν, απλότητάν τζιαι τέχνες όμορφες της πενίας.

"Μάμα ήρταν μάσκες!"
"Ου μάνα μου τες μασκούες!"
"Έν μώρα.  Ποια να ναι άραγε;"
"Τούτος που γελά εν ο Αντώνης.  Είδες ήβρα το!  Τζιεράστου Αντώνη μου, πκιαέ πουρεκκούιν..."

Ο Χριστάκης Θεμιστοκλέους ο ευγενής μουσικός του σχολείου και των γειτονιών μας 

Ο Χριστάκης ήταν μπροστάρης των μουσικών του Στ Γυμνασίου.

Μαζί με τον Μέλιο και την παρέα τους για μια εξαετία αναζητούσαν δρόμους και ήχους μουσικής έκφρασης με συγκροτήματα μπάντες τραγούδια και μουσικες.

Γνωριστήκαμε στη γειτονιά και για χρόνια μαθητεύσαμε κοντά σε ένα φωτισμένο άνθρωπο και ικανο δάσκαλο Αγγλικών, τον Πόλυ Καίτη.

Ο Χριστάκης αρχοντικός από μικρός.

Ένας άνθρωπος με σπάνιο ανάγιωμα και ήθος κρατούσε πάντα τη συνοχή των συγκροτημάτων που κτίζονταν σε σπίτια, γκαράζ, διαγωνισμούς συγκροτημάτων και παρέες.
 
Από τα συγκροτήματα του σχολειού μας πέρασαν επίσημα και ανεπίσημα αρκετά παιδιά με πολλές συνεργασίες και ποικίλους ρόλους.
 
Νομίζω πως ενισχύθηκε και ένοιωσε δυνατός όταν οι κιθαρίστες και οι μπασίστες φίλοι του συνάντησαν την παρέα του Καρας της Οδού Ιωάννη Κυριακίδη, τον Σίμο τον Αντώνη και τον Μαρίνο και τους πιστους τους ακολούθους. 

Με τον Μέλιο είχαν πάντα μια χημεία στη σκηνή.
Πως αλλοιώς. Αφού ήταν και είναι φίλοι.

Ακούραστος πάντα, δεν πτοήθηκε από τις δύσκολίες που αντιμετώπισε η πρώτη μας μπάντα.

Έτσι με τον καιρό το Συγκροτημα του Αθηναίδειου και οι άλλοι συνεργάτες του εξελίχθηκαν σε μια σταθερή παρουσία και αξία
στα μαθητικά μουσικά δρωμενα της εποχής.

Χρόνο με τον χρόνο ωριμάζαν όπως και τα παιδια του Λανιτείου και του Γυμνασίου Αή Γιάννη.
 
Ο Χριστάκης μας ένωνε μουσικούς και όσους είχαν ενδιαφέρον για τη μουσική.

Ήταν μια μεγάλη παρέα που δρούσε δημιουργικά και στις εκδηλώσεις του σχολείου μας.

Ένωνε τους Φάλκονς που κάποτε πέρναν και άλλα ονόματα αναλόγως συμμαχιών και διαγωνισμών.
 
Πάντα χαίρομαι και πανηγυρίζω όταν τον συναντώ.
Ακόμη νέος τραγουδα και παίζει μουσική όμορφα και με τον επαγγελματισμό και τον ενθουσιασμό που είχε από μικρός. 

Εκτος των όσων μας δώρισε και μας δωρίζει, έσωσε και μοιράστκε φωτογραφίες των μουσικών βημάτων του σχολειού.  Συγκινητικές στα αλήθεια.


"Άτε ξεκινούμεν πρόβαν!"

Υ.Γ.  Ευτυχες δώρημαν η φιλία μας.  Χαρά μεγάλη άμαν λαλω χαμογελαστά "εν φίλος μου που την γειτονιάν που το σκολείον".  

Άτε ξηφορτώστε τα άμπλιφαϊαρ τα σύρματα

"Ο Ευαγόρας ο Παλληκαρίδης γιε μου επέρασεν πολλά στα σιέρκα τους..."

"Μα πάρα πολλά παιδίν μου...
 
Τζιαι ο Λισανής εβασανισεν τον παφης τον επκιάαν εις το δάσος.
Ο Λισανής με τον άππαρον τζιαι το νάμιν.
Εδερνεν έναν παιδιν κελεπσιασμένον.


Τούτη ήτουν η αντρεία τούτους τους κουρσάρους...
 
Ύστερις εις την Πάφον εις το Δασούιν αγνώριστον τον εκάμασιν.

Άμαν ήρτεν ο τζιύρης του να τον δει εν εδείκλαν πάνω να τον δει να λυπηθει.  "Δείκλα πάνω γιε μου να δω ήνταλος σε εκάμαν".

Ύστερις αναλάβαν εις την Χώραν οι ανακριτες της Ομορφίτας.
Ήτουν πολλοι ξακουστοι εις τες αποικίες.
Πέλα σέλα επέρναν τους για τούτες τες δουλειές.


Κεντηρίωνες γιε μου.


Βάσανος τζιαι σταύρωσις.

Ανομολόητα μαρτύρια.

Τζι ήτουν μιτσης γιούλη μου μα άντεξεν.
Τρεις τζιαι τέσσερεις πασσέναν παιδίν.

Άκουα τον που πόνεν μα ακούα τζιαι την αδρωπκιαν του την βαρετήν.

Παλληκαρίδην τον ελαλούσαν λεβέντης ήτουν.

Εγεματώνναν τον τζιαι αννοίαν το ουίσκιν τζιαι πίνναν μες το γραφείον.
 
Έπκιαεν ο γέρος το κρασιν να γείρει μες τα ποτήρκα.
Εφάνειν έναν σημάιν πάνω της παλάμης του.
"Ήνταμπον τούτον θκειε ;" αρώτησεν ο σηρβιτόρος π άκουεν ξηστικός.
"Εν τα σημάθκια του Μάρλοου".
Άμαν εμέθκιαν άφτεννέν τσιάρους βήρα.
Ταψούθκια εν είσιεν μες τα ανακριτήρια.
 
"Μα σουν τζιαμε θκειε;  Ήσουν κοντά του;"
 
"Έτυχεν γιε μου.  Έτυχεν..."
 
"Εν αλήθκεια πως ετραούδαν τζιαι εψαλλέν;"
 
"Ο Ευαγόρας είσιεν γλυτζιαν φωνήν. Τες νύχτες μες τα γέματα εκρολοούμουν τον.  "Τη υπερμάχω..." εψαλεν σιανά παραπονεμένα. Ύστερις τον Ύμνον μας του Σολωμου
ΑΓΑΠΑΝ ΤΗΝ ΠΟΛΛΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΝ ο λεβέντης"
 
"Εν αλήθκεια σου θκειε αγάπαν την".
 
Σε μια δίκην επέρναν μας πολλους μαζι μες τ αυτοκίνητον το φυλακομένον.  Είδεν τα σιέρκα μου.
"Άντεξες ρε χώρκανέ.  Εν ελεύτερα τωρα τα σιέρκα σου.  Τζι αήστους να νομίζουν.  Μεν φοάσε."

Εν είπα τιποτε.  Εχαμογέλασα τζιαι εκλαια νάκκουριν.  Τζειν' το γελοκλαμαν ήτουν γρουσος τζιαι βαρσαμον...

"Μεν φοασαι ρε.  Εν να πάμεν εις την Μάναν μας!"

Τζιαι τζει ψηλά εις τους αγγέλους.

Εν έχω φοον πκιον Ευαγόρα.  Που να την έβρουν τη ψυσιήν μας να της τζιησουν.

Υστερις που τούν' τους λόους ο καφενες έπλεεν μες το Φως...

Το καφενείο του παππού του Βοσκού στη Δρούσια ήταν έμπλεον ζωής από νωρίς... 

Προ της ανατολής του ηλίου.  Πολύ πριν καταφθάσει το λεωφορείο που έφευγε από τα άρκα μεσάνυχτα για να φτάσει χαράματα στο Κτήμαν με όσους καθηκόντος μετέβαιναν εις την πρωτευουσαν και το διοικητικό κέντρο της επαρχίας.

Ο παππούς ο Κύριάκος ήταν αδερφός της γιαγιάς μου της Αννεζούς και επί μισόν περίπου αιώνα ο βασιλευς καφετζης εις το Καμπιν της Δρούσιας.

Από τότε που έχω μνήμες η καρδία μου φτερουγούσε όταν τον έβλεπα.  Μας αγαπούσε πολύ, το ίδιο και ο θείος ο Φάνης μακράν ο καλύτερος ταβερνιάρης της επαρχίας Πάφου.

Ψηλά εις τους τοίχους του καφενείου εδέσποζαν οι του κυπριακου μαρτυρολογίου Ιακωβος Πατάτσος Μιχαήλ Καραολής Ευαγόρας Παλληκαρίδης και οι λοιποι των Φυλακισμένων Μνημάτων.

Τα προσφερόμενα από πρωίας μέχρί τις δέκα περίπου το βράδυ ήτο ποικίλα: Καφέδες εις όλας τας παραλλαγάς (αν αρχίσω να τους μετρώ θα προσεγγίσουμεν σίγουρα τας δώδεκα), τσάγια πολυποίκιλα (σπατζια, σακομυλλια, ρωσσικό...), η αφρόζα και το σύνθετον εις πρώτην ζήτησην, λεμονάδα, πορτοκαλλάδα, τριαντάφυλλόν χήμα, Λίζα και σοκκολάτες γκοφρέττες.  Αναψυκτικά παγωμένα σε ψυγείον με νερό να πλημμυρίζει τις μπουκκάλες εως τον λαιμόν.
 
Ο καφενές ήτο δίχωρος με καμάραν άνωθεν διαχωρίστικήν

Το ωραιότερο παστελλακιν σισαμιού το δοκιμάσαμεν που έναν καλόκαρτον παππούν που το πούλαν σε μικες λουρίδες εύγευστες βιταμινούχες τζιαι φτηνές.

Εγοράζαμεν πολλοι που λλέου του στην πρώτην δευτεραν τάξην.

Τότες εις του Χαράκη στον Άην Γιάννην ήτουν αρκετοι οι πλανόδιοι πωλητες που είχαν έναν κοινόν χαρακτηριστικόν.
Εν εχρεώναν παράλογα.  
Οι τιμαί ήτο λογικαι για όλα τα βαλάντια.  
Είχαν αλήθινές προσφορές μίσον κομμάτιν έναν κάρτον γωνιάν δυνάμενην παστελλάκιν μες την κολουαν του τζιαι με μούχτιν χαμόγελον τζιαι καλήν καρκιάν.

Τούτος ο παστελλάς με το μαυρον ποδήλατον με την κασιούαν πίσω ήταν πολλά καλός αθρωπος.
Άμαν έκοφκες απένταρός ένεκα αγοραστικού παρελθόντος ετζιερναν σου τζιαι κανέναβν κομματούιν.
 
Εχάθην μες την τραμουντάναν την καταδρομήν της Εισβολής.

Αμαν τρώμεν παστελλάκιν μνημονευκουμεν τον με καρδίαν αινέσεως δια τα δωρήματα τζιαι την ευλάλήν αλοσύνην του.
 
Παδτελλάκιν......Ελάτε στο παστελλάκιν.....

Συλλαβιστά συλλαβιστά εμάθαμεν να διαβάζουμεν...

Συλλαβιστά συλλαβιστά εμάθαμεν να διαβάζουμεν κοντά στην Κυρίαν Αγνή η οποία ήταν ομολογουμένως μαστόρισσα εις την πρώτην γραφήν και την πρώτην ανάγνωσην.

Μετά το σιειμώνα του 1972 συλλαβιστά εκαταφέραμεν να πρωτοθκιαβασουμεν τα αθλητικά των εφημερίδων.

Λαλούμεν "α εν καλόν πράμαν το θκιάβασμαν μαθθένεις τζιαι για τον Σταύρον Τζιωρτζήν για τες ομάδες ούλλες τζιαι την βαθμολογίαν του Παγκυπρίου και του Πρωταθλήματος Ά Εθνικής" εις το οποίον εσυμμετείχαν τότε τζιαι Κυπριακές Ομάδες.

Η πρώτη ομάδα κάθε χρόνον.  

Ακούαμεν και τους αγώνες πρωταθλήματος που το ράδιον Κυριακήν απόγευμαν.

Κάποτε επκιάνναμεν τζιαι Ρόδον τζιαι ακούαμεν την ΑΕΚ τον Παναθηνα ικόν τον ΕΟΡΔΑ Ι ΚΟΝ μαζίν με τους ασυμάτους των πλοίων διότι ακούαμεν στα MW και όχι στα FM.
 
Συλλαβιστά εμάθαμεν πολλά πράματα τζιαι νάκκον καλά Ελληνικά διότι τότες τα σκολεία αγαπούσαν πολλά τα ελληνικά γράμματα τζιαι είχαν κάτι ΑΝΑΓΝΩΣΤΙΚΑ γρουσαφένα. 

Όποιος εν συμφωνά καλλύτερα να αλλάξει ..συχνότηταν.

Εμείς είμαστεν των παλλιών ραδίων τζιαι κόμα πίννουμεν αφρόζαν τζισι τρώμεν σε μαειρκά.

Εν επροσκυνήσαμεν τον Εκσυγχρονισμόν που μας έκαμεν θκιακονητές.  Εδωσεν μας το καλάθιν.
 
Πάλε εξηστράτισεν ο λόος......