Κοκ και χαμόγελα

Τούτα τα κοκ Γιαννάκη μου εταξιδέψαν που το Βαρώσιν που τα ανάμικτα του Ζαχαροπλαστείου Κυψέλη στην Λεμεσόν στο κέντρον της πόλης τζιαι ύστερα δαμέ στην Αποστόλου Βαρνάβα το έτος 1977.

Αγάπησεν τα ο κόσμος.
Αγαπησεν μας η γειτονιά.
Αγαπήσαμεν τους τζιαι εμείς.
 
Ξέρω το...
 
Μια από τις πλέον καλόκαρδες κυρίες μου έλεγεν πέρσι.
Το Ζαχαροπλαστείον εν το στολίδιν της γειτονιάς μας.
 

Τες νύχτες που εκαθούμαστεν μιτσιοι έξω στες πολυθρόνες τζιαι ακούαμεν τραούθκια που το τζου ποξ τα κοκ είχαν την τιμητική τους.
Έναν δεν ήτο αρκετόν δύο ήταν λίγα.
Μοιράζουμεν το τρίτον.
Όι εννα μοιράσβω μιαν σιαρλότταν.
 

"Αχ τα κοκ του μάστρε Σταύρου!" ελάλεν ο φίλος μου... "πνάζουν την κουρασμένην μαθητιώσαν νεολαίαν".
 
"Σιγα τζιαι εννα μας ηστηλλώσεις!"
 

"Ήρταν τζιαι τα νερά τα παγωμένα"
 





Κοκ και χαμογελα.  Ήταν συνταγή χαράς και επιτυχίας.