Χριστούγεννα 1958

Ήταν Χριστούγεννά του 1958.

Μια ομάδα ανταρτών τριμελής ανέβηκε πρωί λίγο μετα την Λειτουργία των Χριστουγέννων σε ένα ξωκκλήσι της ημιορεινής Λεμεσού, κάπου ανάμεσα Παραμύθας Φασούλλας Ακαπνους Γεράσας, ποιος να ξέρει, μονάχα ένας απέμεινέ εν ζωή.

Έφτασε ο ιερέας κοντινού χωρκού.
Έφερε με χίλιες προφυλάξεις την Θεία Κοινωνία.

Ο ομαδάρχής αφού προσκύνησαν είπε "Δαπάνω πάτερ μου δύσκολόν να νηστέψουμέν σωστά.  Είμαστεν όμως νηστιτζοι που εψες να κοινωνήσουμέν.  Τζιαι που τόπος για να καθαριστούμεν...  Μες τα βουνά αντάρτες τόσον τζιαιρόν...."

"Εσεις τζι αν είσαστεν οδοιπορούντες γιε μου" απάντησεν ο λεβέντης παπάς, "Ελάτε παιθκιά μου να κοινωνήσετε να κάμετε τζι εσεις Χριστούγεννά".

Εκοινωνήσαν ευλαβικά.

Ο μεγάλός σαν καπετάνιος κλεφτών άφοβός μα έντονα προστατευτικός για του θκυο μιτσιους.

Ο καθένας τους ολόκληρη σευρά παράτολμών ενεργείων για την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.

Δεν ανέβαινε κάποιος στο βουνό καταζητούμενός τζιαι αντάρτης εύκολά το πενήντα οκτω.

Επρεπέ να κινδυνεύει σε μέγιστο βαθμό.

Οι αντάρτες πόλεων ήτουν πολλά πολύτιμοι μετά τα ανθρωπομαζώματά...

Εκάτσαν ύστερα για λλίον μες την Εκκλησιάν.

"Χρόνια πολλά παιθκιά μου.

Ο Χριστός ο εν τη φάτνει τεχθεις τωρά εσκήνωσεν μες την καρκιάν σας".

Ύστερα επκιάσαν τα όπλα τους τζιαι επήραν το μονοπάτι των βουνών για το μυστικόν δρόμον του κρυσφηγέτού όπου επεράσαν έναν δύσκολόν τζιαι κρυόν σιειμώναν...

Με το Χριστόν μες τη ψυσιήν τους εις νεφρούς εις καρδίας αντέξαν ως το Φεβράρήν του πενήντα εννιά.

Ήταν τρεις, ένας πρωταντάρτης τζιαι θκυο αντάρτες είκοσι ετών από τα δεκαεφτά στους κινδύνους.

Εκείνα τα Χριστούγεννα επαρηγορήθηκαν και εστηρίχτηκάν μετά από ένα πολύ δύσκολόν έτος.

Στο βουνόν Χριστούγεννά κατάκοποι πεινασμένοι για να ζούμεν εμεις ελεύθεροί.

Ο ένας των τριών πάντα θυμόταν με ευγνωμοσύνη τον λεβέντη λευίτη και τους λόγους παρηγορίας του.

Τα Χριστούγεννα του 1960 υπέφερε ακόμη από τις κακουχίες της ανταρτικής ζωής μα έκαμεν Χριστούγεννα στην Εκκλησιάν του χωρκού του στο "μετα φόβου Θεού πιστεώς και αγάπης..." αθθυμήθηκέν τους θκυο αντάρτες που επολεμούσαν μαζί του για την πολλαγαπημένην τους πατρίδαν...

Χριστούγεννα

Παραμονές της μεγάλης εορτής και Τον αναζητούν πολλοί και πολλές με κρύφιο τρόπο.

Δεν έχουν όλα ξεπουληθεί κι ας επιμένουν τηλεοράσεις και διαδίκτυα να μας το επιβάλουν ως αξίωμα.

Αναζητούν την Θεοτόκο, την Παναγία μας που μας συντρόφευε στις φτωχογειτονιές μας και μας συντροφεύει στις φτωχικές καρδιές μας που ακόμη ελπίζουν.

Αναζητούν τον Ιωσήφ άνδρα συνετόν και σύμβολον αιώνιον υπομονής και αγαπητικής προστασίας στην προσφυγιά και την εκούσια σωστικήν δια το παιδίον εξορίαν.

Αναζητούν τον Χριστόν γεννηθέντα εν Βηθλεέμ της ελπίδος και του φωτός σε μιαν εποχήν δύσκολον και τότε και βεβαρυμένην.
 

Παραμονές της μεγάλης εορτής και στο φτωχικόν της αστοχίας μας στασίδιν Τον προσμένουμεν σε αυτήν την εσχατιάν χριστιανοσύνης όπου η εορτή του ερχομού Του δεν ήτο εύκολη στον εικοστόν αιώναν.

Μα αντέξαμεν Προπάππον ως Πάππον, Πρόγιαγιαν ως Γιαγιάν...

Ούτε φτώσιες ούτε παλμεροκρατίες εξορίες αγχόνες κέρφιου εισβολές και κατοχή, Ούτε ο τουρκικός στρατός μας έκλεψε την εορτήν ως την μόνην μας ελπίδαν.

Κύριον Ιησούν Χριστόν το μόνον μας ποκούμπιν που τους κουρσάρους των αιώνων πούρθαν και στον εικοστον πρώτον αιώναν με άλλα αποβατικά τραπεζικα και μνημονιακά και αυτοκατασροφικά.

Ούτε τζαι φέτος εννα μας την κλέψει παρά τα λάθη και τα πάθη μας Φτάνει ΝΑ ΤΟΝ ΘΕΛΗΣΟΜΕΝ ΜΕ ΤΗΝ ΦΤΩΣΙΚΉΝ ΚΑΡΔΙΑΝ ΜΑΣ.

Καλήν εσπέραν αρχοντες!  Εσπέραν ελπιδοφόραν, μες τις αστοσιες τζιαι τες καταδρομές...

Η παρέα των Ρακοσυλλέκτων

Η ΕΝ ΛΕΜΕΣΩ ΜΙΚΤΗ ΕΘΝΙΚΗ ΡΑΚΟΣΥΛΛΕΚΤΩΝ

ΓΡΑΦΗ ΑΥΣΤΗΡΑ ΓΙΑ ΚΑΛΟΚΑΡΤΟΥΣ
ΑΚΡΩΣ ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΗ ΓΙΑ ΒΟΛΕΜΜΕΝΟΥΣ ΤΖΙΑΙ ΑΠΠΟΜΕΝΟΥΣ ΠΑΡΑΛΛΗΕΣ

Έναν πρωίν χάραμαν εσυνάχτειν η μικτή των ρακοσυλλεκτών στον παλιον καφενέν του Στέφανού.

Επλύναν καλά τα σιέρκα τους τζιαι εκάτσαν κύριοι στους χούμους τζιαι τις κρασιές.

Ήτούν πρωίν κόμα νύχτα έξι παρά.

Μόλις άννοιξεν ο καφενές μαειρκόν μα είχαν άνεσην.

Ήτουν καλοι πελάτες τζιαι οι τρεις είχαν τζιαι λοαρκασμόν με την εφτομάδαν.

Ο αρχηγός με τον μήναν γιατι εκουάλαν τζιαι πράματα του μάειρά τζιαι τες νύχτες έγλεπέν τον ώσπου να κλείσει να μπει μες το αυτοκίνητόν.

Ήτουν καλοπκιέρωτες το πρόσαυκόν του μαχαζιού ελάλεν ο καλός ο καφετζής.
 
Επκιάαν την κουβένταν για τους καλούς αδρώπους τζιαι τες γρουσαφένες γεναίτζιες τζιαι ύστερά έπκιαν τους έναν παράπονόν.

Ήταν τζιαι η νύχτα που ξημέρωνέν κρυά.

"Μα να με φοητσιάζει σαν ρέσσει πας την μοτόραν δεκαοκτώ χρονών κοπελλούιν!"

Ο γηραιότερός των ρακοσυλλεκτων ελάλεν τζιαι εξαναλάλεν

"Μα εν είσιεν άλλην δουλειάν.  Γεναίκα με μαχαζίν να με καταγγείλει πως εθώρουν μες τον κάδον!''

Ο μορφωμένος της παρέας, παλαιός μάνατζιερ, συνειδητός φευκός που το σύστημαν ''Εν πον ηξέρούν, ο συναδερφός στην Καλλιδρομίου άμαν είδεν μες την κάσιαν των χαρκιών την υπογραφήν Αλεξαντρος Παπαδιαμάντης.  Άρπαξεν την τζιαι εστάθειν πόξω που την Εθνικήν Βιβλιοθήκην των Αθηνών ώσπου να ξημερώσει να τα παραδώσει του Διευθυντή να πνάσει.  Τζιαι άμαν του είπαν για αμοιβήν έκαμέν τζιει "Εγω απο τον παππου μου τον κυρ Αλέξαντρο να μη με αξιώσει ο Θεός.  Μου έσωσε τη ζωή τρεις νύχτες η θύμηση του"".

"Ρε μα είχαμεν έτσι συνάδερφόν τζιαι εν τόξερά;  Εις ύγειαν του τζι αν το δω να του μετανοιάσω δέκα φορες!"

"Εις υγείαν τζιαι ο Θεός συγχωρήσει τους.  Εμάθαν να λοιδωρούν που μιτσιοι τους ρακοσυλλέκτες" ο αρχηγός ψιθύρησε χαμηλόφωνά. 

Εσιει είκοσι γρόνους.

Άμαν τζιαι απολύσαν με.  Είπα παρά κλέφτης, Ρακοσυλλέκτης τζιαι συλλέκτης "ποσκουπίδων"
 
Ο καλοκαρτος ο μάειράς εβαλέ τις σούπες στο τραπέζι.  Κοίταξε προς τα έξω και τραγούδησε ''Καλημέρα κοπέλλια!  Εξημέρωσεν τζιαι τούτη νύχτα σας.  Τζιαι μεν λυπάστε.  Η δουλειά εν προσευχή τζιαι κάθε δουλειά τα πομούσουρά της.  Εμέναν εψες ένας εφκαλεν τους χούμους σκάρτούς..."
 
Ο λιομίλητός της Μικτης εν άντεξεν "Καλά σας είπουν, Αξυναστραφοί τζιαιροί.  Άτε εις υγείαν...!"

Χριστούγεννα 1990

Τα Χριστούγεννά του 1990 φέραμε τον πελεκάνο του χωρκού να καρφώσει με περιμέτρικά ξύλα τα θρανία που ενωμένα μορφοποιούσαν την εορταστική σκηνή.

Αυλαία με σσοινί τζιαι πατανίες τζιαι πέφτζιά.

Ήταν μια γιορτή όμορφη τζιαι φτωσική όπως τα Χριστούγεννά του 1987 όταν βοήθησα το δάσκαλό Κο Νικολαίδη με τα τραγούδια της χορωδίας.

Στρατιώτης τυγχάνων απότελούσα την κοινωνικήν προσφοράν της μονάδος εις την παρακείμενην πολίχνην των Πηγαινίων.

Έτσι το έλεγαν οι πάγιές διαταγές.
 

Οι στρατιώτες της μονάδος αποτελούσαν με στολή εξόδου και τη συνοδεία δοκίμου Αξιωματικού την πλειοψηφία των επισήμων προσκέκλημένων της σχολικής εορτής του μονοδιδάσκαλού σχολείου.
 

Ο Κύριος μεριμνούσε να ζουν κάποιες στιγμές ζεστασιάς και εορταστικής θαλπωρής και οι μονάδες ανεπιθυμήτων.

Κάποτε είχαμε τον πνευματικό μας...

Κάποτε εἲχαμε τόν εὐλαβῆ ἱερέα μας, στόν ὁποῖο πηγαίναμε, λέγαμε τίς ἁμαρτίες μας, παίρναμε τή συγχώρηση τοῦ Θεοῦ, φεύγαμε μέ εἰρήνη καί νέες δυνάμεις γιά τόν ἀγῶνα τῆς ζωῆς. 

Σήμερα διώξαμε τόν ἱερέα τοῦ θεοῦ καί φέραμε ἂλλους δέκα στή θέση του. Φέραμε τόν ψυχολόγο, τόν ψυχίατρο, τό νευρολόγο, τόν κοινωνιολόγο, τόν εἰδικό μάγο καί ἂλλους παρατρεχάμενους. 

Καί κομματιάσαμε τήν ψυχή μας πηγαίνοντας ἀπό τόν ἒνα στόν ἀλλο. 

Γεμίζουμε ἒντυπα, κάνουμε "τέστ" καί παίρνουμε μέ τίς χοῦφτες τά φάρμακα καί τελικά γινόμαστε χειρότερα ἀπό πρίν. 

Καί χάνουμε τόν καιρό μας, βασανιζόμενοι καί βασανίζοντες...

Τί σημαίνουν ὃλα αὐτά; Ὃτι ὁ κίνδυνος τῶν "ἀκρίδων" εἶναι ἐν ὂψει;  Ὁ Κύριος γνωρίζει. 

Πάντως, ἂν, ὃσοι ὑποφέρουν ἀπό τέτοιες καταστάσεις, δικιμάζωνται σκληρά, ἂς σκεφθοῦμε πόσο πιό τρομερή πρέπει νά εἶναι ἡ κατάσταση πού θά δημιουργήσουν οἱ "ἀκρίδες".

Ἑπομένως ἂς προσκολληθοῦμε πιό πολύ στόν Κύριο γιά νά βροῦμε σ'αὐτόν καταφύγιο. 

Ἂς λέμε μαζί μέ τόν ἱερό Ψαλμωδό΄ "Ἀγαπήσω σε, Κύριε, ἡ ἰσχύς μου΄Κύριος στερέωμά μου καί καταφυγή μου καί ρύστης μου".

Ἂς ζητοῦμε ἀπό Αὐτόν νά φανῆ ἳλεως στούς ἀδελφούς μας πού βασανίζονται χωρίς νά μποροῦν νά βροῦν τήν εἰρήνη καί τήν γαλήνη πού λαχταροῦν. 

Οἱ δοκιμασίες πού περνοῦμε καί ὃλες οἱ ἀρνητικές ἐκδηλώσεις στή ζωή μας σήμερα ἒρχονται νά μἀς ὁδηγήσουν σέ συναίσθηση τῶν ἁμαρτιῶν μας καί ἑπομένως στή μετάνοια.

Ὑπάρχει, ἀδελφοί μου, δυνατότητα διαφυγῆς.

Ἂς μή χάσουμε τή δυνατότητα αὐτή πού ὁ Κύριος μάς δίνει. 

Μακαριστός Ἱερομ. Εὐσέβιος Βίττης

Ὁμιλίες Πνευμ. Οἰκοδομῆς στήν Ἀποκάλυψη, Τόμος Β΄.

Χριστούγεννα

Πρόγραμμα συνάντησης Γονέων - Καθηγητών (Γυμνάσιο Καθολικής 1978-1979)

Στ' Γυμνάσιο (Καθολικής) Λεμεσού

Σχολική χρονιά 1978-1979

Πρόγραμμα συνάντησης Γονέων - Καθηγητών:

 Πρωινό ωράριο:

Απογευματινό ωράριο:

"Ο Σειράς μου" - Ποίηση Αναγνωστών

Τηλέμαχος Καλλονας, Σχολάρχης και ιδρυτής του Γυμναστικού Συλλόγου "Κόροιβος"

Κώστας και Αλέξανδρος Φυτός, αθλητές του Γ.Σ.Ο.

Ο κλασσικός Αθλητισμός στην Κύπρο 1892-1925

Το γράμμα και η οδός

Οδόφραγμα Λήδρα Πάλας - Μάρτιος 1990

Ένα από τα εργόχειρά μας στο Οδόφραγμα του Λήδρα Πάλας τότε το 1990 τέτοιες μέρες περίπου που αρχινούσε το πολύμηνο αντικατοχικό πανηγύρι αντίστασης κόντρα στην εισβολή και τη Διχοτόμηση.

Στο πάρκο

Ήτο γνωστός υπηρεσιακός εν τη κοινωνία.

Μα προμεσονύχτια με το κοντοτσιάτταλο το χακκίν όπως εκείνα που φορούσαν καταδρομείς το θέρος τζιαι μια φανελλούαν που τες φτηνές...
 

Με το σκυλί του έβγαιννε στο δρόμο.

Χωρίς κοινωνικά προσχήματα περπατούσαν μέχρι το πάρκο των φτωχών.

Εδώ ουδεις κρίνει τα φλι φλό του.

Ουδεις τον κατηγορεί που αφήνει το φιλήσυχο σκυλί του να ξεμουδιάσει.
 

Γράφει τους στίχους τις ιστορίες του.

Εδώ στο πάρκο είναι αισθηματίας.

Μπορεί να γράψει για τους σειράες του που του λείπουν συχνά πλέον.
Για τον σείρα του τον ΚΨΜιτζή που 19 του Ιούλη τούδωσε το πεντόλιρο που τουχρωστούσε.

Που ξερεις μπορεί να χαθούμεν να μεν έχω τζιαι τούτον το βάρος...

Φυσα το αερούδιν του Μαγιού όπως τοτε στον Άην Χρυσόστομόν στο κιόσκιν πουλαλούσαν ιστορίες με τους σειράες του για τα χωρκά τα παναήρκα τζιαι έφερνεν ο καψημιτζής ο τσιακκος κάτι τσακριν ΚΕΑΝ ή χάι σποτ ή κοκα κόλα τζιαι επίνναν να δροσιστούν τζιαι τραούδαν το καλαμαρούιν ο τραουδιστής Φύσα αεράκι φύσαμε....
 

Μιαν νύχταν μεσάνυχτα εφκαλεν μεσάνυχτα τζιαι την φτηνοφανελλούαν Στο πάρκον εν ήτουν κανένας.

Εφύσησεν αξηππα εναν αερούιν δροσάτον σαν του Πενταδακτύλου το 73.

Τότες πουταν δεκαενιά λοκατζής νύχταν μες το δάσος αμαν ετέλειωσεν η άσκηση τζιαι ήρταν τσιατήρκα να πνάσουν τζιαι κάτσαν ούλλοι ως αργα με τα άστρα.

"Δρόσος του δάσους" είπεν ο λοχίας "ευτυχία πόν πόψε ρε κοπέλια..."
Ελούθειν του κλαμάτου...
 

Α τζιαι νάταν ξανά ιχνηλάτης τζιαι βοηθός καψημιτζής τζιαι πορτάρης της Μοίρας μες σε έναν αερούιν της Κύπρου με τους σειράες του.  Τζι ας είσιεν μόνον φλι φλό τζι έναν ζευκάριν άρβυλα...