Έστω κι αν χρόνια περασαν
Ο κλεφτης είναι κλεφτης διαχρονικα
Από τη φρικτη εκεινη μέρα των σφαγων.
Ο,τι κι αν λες λεβεντης Αυτοκρατωρ των τειχων
Κωνσταντίνος Παλαιολογος μονομαχος οκυπους
Επί των ακραιων πελεκητων πετρων μιας επαλξεως
Υπερβολικά αν σου φανταζουν οι γραφες
Είναι η του πολεμιστου η αναπνοή του παραστηματος
Το κάλλος η ευγένεια του αντρειωμενου
Το γαίμα το ζεστον το πολλομυρωμενον
Για την περκαλλην την πολην με τες σαραντα Εκκλησιες
Τζιαι το γρουσον Ναον τα περίτου των εκατον ξωκκλησια
Αν στην πλαδαρην των καιρων μας βιωτην αιμασσει
Η καρδιά ακομη σιγοθρηνει της του Θεού Σοφίας την σφαγην
Στιγμή αν ακομη ζυγιαζεις την αμετριαν των Οθωμανων
Την επηρμενην τυφλωσην αναθεματιζεις αγνωριστον
Τον εν ακηδειαν ζωντα ΕΑΥΤΟΝ σου αν ζυγιαζεις
Σκεψου μόνον για μια ΔΡΑΚΑ δευτερα του ενός λεπτου
Τους τελευταιους των τειχων πολεμιστρας της Βασιλευουσας
Ποιον το καλλος το υπερασπιζομενον
Ποιον το Φως του άλλου αιωνος του ατελευτου
Αυτόν που τους εκραεν μερονυχτα αυπνους
Νηστικους τζιαι λίοντες του Κωνσταντίνου
Νιοι λεβεντες της Αγιας Σοφκιας της περικαλλους περκαλλους
Εσχατους υπερασπιστες....