Φλίπερ


Στη γειτονιά μας πρωταθλήτης στα φλίπερ ήταν ένας απο τους μεγάλους ο Χάρης.

Ήταν πέντε χρόνια μεγαλύτερος μας.

Ο φόβος και ο τρόμος όλων των καφετζήδων της περιφέρειας.

Μπορούσε να ξεκινήσει στις τρεις το απόγευμα και στις τεσσερεις να σταματά στο φλίππερ την τρίτη μπίλια για να ξεκουράσει το ένα του χέρι.

Ήταν ο μόνος που αναγκαζε τους ιδιοκτήτες των καφενείων να του ρίχνουν το πεντοσέλινο του διαγωνισμού πριν την ώρα του για να απελευθερωθεί το φλιππερ των σέρφερς αυτό με τις ζωγραφιές κυμάτων και σανίδες με αθλητές και αθλήτριες φωτισμένοι χρωματιστά από τα πολλά λαμπάκια. 

Να απελευθερωθεί για να αγωνιστούν οι μικροι και να μπουν τα σελινούθκια να κατατεθούν στη μεταλλική κασίουα και να βγει και το κέρδος των ανθρώπων που μας υπέμεναν πρωινά ή απογεύματα στα μικρά τους καφενεία και τους συλλόγους.
 

Όταν έπαιζε ο Χάρης είχε κερκίδα.

Είχε όμως και μαθητές που τον παρακολουθούσαν συχνά και προσπαθούσαν να κλέψουν τα κόλπα και την τεχνική του.

Όταν έπαιζε δεν ήθελε όμιλίες και περιτούς θορύβους.

Η μεγάλη του αρετη ήταν η αριστεοδέξια κίνηση που έσωζε τις φουνταριστές πίλιες που έρχονταν καρφωτες να χαθούν.

Επίσης είχε συμφωνία με το ΤΙΛΤ.  Δεν του γέλασε σχεδόν ποτέ.

Όταν έφυγε για το στρατό φάνηκε ο τόπος του.


Στρωθήκαμε όλοι στη δουλεια να τον διαδεχτούμε.

Βελτιωθήκαμε, αλλά ο Χάρης ήταν μόνον ένας στη γειτονιά