Τωρα μεν μ' αρωτάς γιε μου ήνταλος εβρέθημαν εμείς του Μηχανικού να πολεμούμεν στην Λάπηθον μες τζειν'το ματζιελλιόν.


Ξέρω πως επολέμουν δίπλα που κάτι κοπέλλια λιόντες προδομένους.

Ήτουν τζιαι εκεχειρία...

Μα σιει ο Τούρκος εμπιστοσύνην εις τον πόλεμον;

Εφέραν σιλλιάες.
 
Τζιαι μεις όπως πάντα λλίοι.
Λλίοι της ΕΛΔΥΚ.
Λλίοι του 391 τάγματος.
Εμεις του 70 τάγματος Μηχανικού που φύαν τζι αήκαν μας.
Οι περίτου τζι οι πκιο γενναίοι ήτουν του 256 τάγματος Πεζικού.
 
Ευτυχώς έπκιαεν δρόμον σωστόν εις την υποχώρησην ο Σταύρος τζιαι εσώθημαν.
Ακλούθαν μου τζιαι ο σειράς μου ο ναρκαλιευτής.
Ήτουν καλός παστα βουνά εθκιάβαζεν το δάσος τα μονοπάθκια.
Εσώθημαν.

Στην ανασυγκρότησην εφάνειν το κακόν.
Ελείπαν πολλοι.
Αρκεν τζι εν ερκετουν με ο Γιώρκος.

Άμαν επεράσαμεν θκυο μέρες στον χώρον συγκέντρωσης, ήρταν αυτοκίνητα να μας πάρουν στο τάγμαν.
Ήταν τζι ο φίλος μας το Προδρόμιν.  Εφερεν μας τσιάρα.
Έκατσα συνοδηγός.  Λαλεί μου "Ρε συντοπιτη, έσιει τραυματίες πολλούς στο Νοσοκομείον.  Επήα εχτες με τον Ανθυπολοχαγόν.  Ένεν μαζίν τους ο φίλος μας, κόμα εν εστράφειν..."
 
Μονομιάς εσκοτεινιάσαν τα μμάθκια μου.

Τζείντην ώραν εκατάλαβα ήνταμπου'ρκετουν να μας έβρει