Εγιώ παντώς αγάπουντον που τα μιτσιά μου χρόνια
Ητούν το φως μου τζιαι εγλεπά στου βίου τα λαόνια
Δίχα χαρκιά τζιαι σύστασες τζιαι αριστοκρατίες
Με μιαν φωνήν ατζελικήν έγραψεν υμνωδίες
Τζιαι εις τα πέρα είπαν το ήτουν ευλοημένος
Εισιεν φωνήν τραντάφυλλον ο κοσμογυρισμένος
Έσιει τον ο Τζυπριανός τζιειπάνω πρωταρκάτην
Στους κήπους με το Σολωμόν έχουν το αλακάτιν
Τα δέντρα της ποιήσεως εχουν τα να τους σιάζουν
Να τραουδούν ολήμερίς τζιαι τον Δαυίδ να πνάζουν.