Ο
κινηματογράφος ΑΡΙΕΛ δίπλα από το θρυλικόν γειτνιάζον παλαιόν Γραφείον
ταξί ήτο συχνά έξωθεν έμπλεον ποδηλάτων ιδιαιτέρως εις τας
απογευματινές παραστάσεις Σαββάτου και Κυριακής.
Επίσης εις βραδυνές
νεανικές εξόδους εις τα έτη του εβδομήντα η παρακολύθησις νέας
κινηματογραφικής ταινίας άρτι αφιχθείσας εκ των κεντρικών κινηματογράφων
της Λευκωσίας ακολουθείτο ή εσυνδιάζετο με δείπνον εις τα θρυλικά χαμπορκερ του Τζιορτζ ή εις τις κοντινές πιτσαρίες.
Την τιμητικήν των είχον και τα έναντι σουβλάκια...
Εδώ είδαμεν και τον "Ελαφοκυνηγόν" και τα σοκκάκια της τραγικής "Σαιγκόν".
Αν η μνήμη δεν με απατα απόγευμα είδαμε και τον "Αυριανό
Πολεμιστή" του Μιχάλη Παπά.
Δεν μπόρεσα να εισέλθω εις τας παραστάσεις του
1922 του Νίκου Κούνδουρου.
Αγαθήν ανάμνησην κομίζω και από την μοναδικήν μου φιλοξενίαν εις το αέρινον θερινόν ΑΡΙΕΛ κατά το θέρος του 1982.
Ήτο μια ταινία για την μάχη ενός έφηβου αμερικανού ποδηλάτη να
κερδίσει έναν ποδηλατικόν αγώναν και να παραβγεί με τα δύσκολα της
εφηβίας.
Ήτο μια νότα καλοκαιρινής αισιοδοξίας σε ένα από τα μοναχικά
καλοκαίρια ενός στρουθίου μονάζοντος μες τα βιβλία και τους
απελευθερωτικούς οραματισμούς του τότε καιρού.