Ήταν "τα γάλατα των Εγγλέζων", έτσι τα ξέραμε.
Τα τρίγωνα κουθκιά του γαλάτου τα χάρτενα.
Η δειλινή μας εργασία και χαρά.
Με ολίγην ενοχήν.
Εγεμώναμεν τα με νερόν άμαν τα ανακαλύπταμεν πετάμενα στα σκουπίθκιά ή αλλαχου και τα σειροθετούσαμε γραμμήν επι του κέντρου της οδού Τροόδους, να ρέσσουν τα βοκσβάκεν να τα τσειλλούν να πετάσσουν τα νερά τζιαι όπκοιον ιγκώσουν.
Ήταν το έτος 1972 και οι γαλατάες αφήνναν ορθρινά πόξω που τα σπίθκια των εγγλέζων τούτα τα πυραμιδωτά χαρτοκούθκια μεγίστου μυστηρίου για τους μιτσιούς της γειτονιάς.
Έμεινα έναν πρωίν τζιαι εθώρουν τα καλά καλά.