Η κασιούα που μας εδωρήθει από το Συνεργατικόν σύντομα απέκτησε
καλοζωγραφισμένη θύρα και χρωματιστά παραθυρα στην εμπρόσθιά όψη
Ο Αντώνης ήταν ο πολυτεχνίτης της γειτονιας.
Συμμαθητής μας στην πρώτην τάξη (σχολικόν έτος 1972-1973).
Πρωτοπήγε προτύτερα στο Έβδομό Δημοτικόν Σχολείον, αλλά το προηγούμενον έτος, το προηγούμενον Καλοκαίριν αποφάσισαν οι σεβαστοί μας διδασκάλοι να παραμείνει στάσιμός και να μάθει ξανά τα εγκύκλια γράμματα της πρώτης τάξεως παρά τους πόδας και την διδακτικήν μαεστρίαν της Κας Αγνής της γρουσαφέμης και της Κας Τασουλλάς που κανένας εν τους εγλύτωννέν.
Ούλλοι και όλες στου Χαράκη εμαθθένναν γράμματα τζιαι του Θεού τα πράγματα.
Αν ήταν σημερά θα προβιβαζόταν για καλός ή αρκετά καλός μαθητής.
Τότε οι εξετάσεις ήταν υψηλές και η αναγκαία θωράκιση προβιβασμού υψηλών προδιαγραφών και απαιτήσεων.
Χρειάσθηκέ βέβαιά να επανέλθουμέ στο Συνεργατικό κομίζοντες το πολύτιμόν διπλοσέλινον και θωρακισμένοι με την αναγκαίαν σοβαρότητάν που απαιτούσε η δευτέρα είσοδος εις το σοβαρώς οργανωμένον κατάστημάν σε διάστημάν υπερβαίνον την ημίσιαν ώραν.
Κατευθυνθήκαμεν ομαδόν εις το ράφιν με τον οξυτζενέν, τους τσιρόττους και τα σκονισμένα Ντεττόλ (πανάκριβα τότε δια τα βαλάντιά της εποχής, τα αγόραζάν μόνον οι Εγγλέζοι, οι αριστοκράτες σύμφωνά με τους τότε άξαμους της εργατικής Λεμεσού και των περιχώρων).
Κατευθυνθήκαμεν το λοιπόν - δια να παύσω να πολυλογώ - στο πολύοσμον ράφιν δια να διαλέξουμέν την καλήν μάρκαν βαμβάκιν.
Στοχεύαμεν να καταπλήξουμέν την επομένην με τις θεσπέσιες νιφάδες χιονιού στα κεραμίδια της νεόδμητής μας οικίας.
Επιστρέφονυες στο ορμητήριον και το κατασκευαστικόν μας εργαστήριον, τον ήλιακόν της πατρικής οικίας συνεχίσαμεν απερίσπαστοι πλέον τις εργασιες οικοδόμησης...
Ο Αντώνης ήταν ο πολυτεχνίτης της γειτονιας.
Συμμαθητής μας στην πρώτην τάξη (σχολικόν έτος 1972-1973).
Πρωτοπήγε προτύτερα στο Έβδομό Δημοτικόν Σχολείον, αλλά το προηγούμενον έτος, το προηγούμενον Καλοκαίριν αποφάσισαν οι σεβαστοί μας διδασκάλοι να παραμείνει στάσιμός και να μάθει ξανά τα εγκύκλια γράμματα της πρώτης τάξεως παρά τους πόδας και την διδακτικήν μαεστρίαν της Κας Αγνής της γρουσαφέμης και της Κας Τασουλλάς που κανένας εν τους εγλύτωννέν.
Ούλλοι και όλες στου Χαράκη εμαθθένναν γράμματα τζιαι του Θεού τα πράγματα.
Αν ήταν σημερά θα προβιβαζόταν για καλός ή αρκετά καλός μαθητής.
Τότε οι εξετάσεις ήταν υψηλές και η αναγκαία θωράκιση προβιβασμού υψηλών προδιαγραφών και απαιτήσεων.
Χρειάσθηκέ βέβαιά να επανέλθουμέ στο Συνεργατικό κομίζοντες το πολύτιμόν διπλοσέλινον και θωρακισμένοι με την αναγκαίαν σοβαρότητάν που απαιτούσε η δευτέρα είσοδος εις το σοβαρώς οργανωμένον κατάστημάν σε διάστημάν υπερβαίνον την ημίσιαν ώραν.
Κατευθυνθήκαμεν ομαδόν εις το ράφιν με τον οξυτζενέν, τους τσιρόττους και τα σκονισμένα Ντεττόλ (πανάκριβα τότε δια τα βαλάντιά της εποχής, τα αγόραζάν μόνον οι Εγγλέζοι, οι αριστοκράτες σύμφωνά με τους τότε άξαμους της εργατικής Λεμεσού και των περιχώρων).
Κατευθυνθήκαμεν το λοιπόν - δια να παύσω να πολυλογώ - στο πολύοσμον ράφιν δια να διαλέξουμέν την καλήν μάρκαν βαμβάκιν.
Στοχεύαμεν να καταπλήξουμέν την επομένην με τις θεσπέσιες νιφάδες χιονιού στα κεραμίδια της νεόδμητής μας οικίας.
Επιστρέφονυες στο ορμητήριον και το κατασκευαστικόν μας εργαστήριον, τον ήλιακόν της πατρικής οικίας συνεχίσαμεν απερίσπαστοι πλέον τις εργασιες οικοδόμησης...