Το μεγάλο λεωφορείο No. 17 εξεκίναν ξανά πεντε τζιαι μισή έξι παρά εξω που το Καφε Καμπάνα για τον Ύψωνάν


Ήταν γεμάτον ζωήν.

Με τους αδερφούς Νεοφύτου, τον Κύπριανου Κυριάκον, τον Πάμπον Χριστοφόρου, την Γεωργίαν, την Στέλλαν, την Φυτούλλά, τον Χρυσανθόν Οικονόμου, τον Πέτρον, την Τζίναν, τους αδερφούς Φραγκούδη (πριν να πκιαν μοτόρες), τον Κυριάκου Κυριάκον, τον Έλληναν, τζιαι τόσους άλλους που εν τους αθθυμούμε πκιον. 

Οι στάσεις του ήταν πολλές:
Μια απέναντι που του Τσολλια δίπλα που τη δισκοθήκην Γουάκον,
μια κόντα στην Πυροσβεστικήν κοντα στο Καφε Χελαντέ,
μια άλλη μέτα τα Φώτα του Συμιλλίδη,
κοντα στο πόστο του σαντουιτση με το μπλε αμαξούιν του Κουνούνη νομίζω (που έκαμνεν που τα χαράματά τα πασίγνωστά σάντουιτς κοτόπουλλον).
 

Ούλλον λεωφόρον με στάσεις, επκιαννέν τελικά οδόν Πάφου, έκαμνεν θκυο στάσεις τουλάχιστόν στον Μονοβόλικόν, για να μπει στον Ύψωνάν σίουρα μετά τις έξι.
 

Μεγάλη περιπέτεια να έρκεσαι τζιαι να παέννεις στο Αθηναίδειόν που τον Ύψωνάν.
 

Πάντως ήταν μάλαμαν τα Υψωνιάτικά στο σκολείον μας
 

Για το Νο.16 εννα γράψουμεν άλλην νύχταν...